Bewustzijn
Een van de bouwstenen voor werken aan herstel is “gesprekstherapie”. Jarenlang stond mijn leven in het teken van praten met professionelen. Als gevolg hiervan bestond mijn herstelarbeid grotendeels uit fulltime prakkiseren over wat in die gesprekken zoal naar voren kwam. Hoewel prakkiseren in eerste instantie wellicht een negatief gevoel opwekt, heeft het ook mooie kanten omdat het me bewuster maakt en mijn kijk op het leven een diepere laag geeft.
Bewust zijn
Het was overweldigend en moeilijk om uit het normale leven gerukt te worden en in de psychiatrie te belanden. Verschrikkelijk zwaar was het om te voelen wat niet voor niets weggedrukt was en te leren begrijpen wat juist zo verwarrend was. Maar wat mij onverwacht teleurstelde, was dat uit de rol “psychiatrisch patiënt” groeien zo’n extreem lastige stap bleek. Zomaar terug in het oude leven stappen ging niet meer. Er was teveel gebeurd en ik had teveel gezien. Doen alsof al die jaren er nooit geweest waren lukte me niet. Daarom lag het voor de hand om mijn opgedane kennis in de psychiatrie in te zetten.
Ik merkte dat ik dat niet te snel moest doen omdat ik mezelf dan teveel als “psychiatrisch” bleef identificeren. Dat wilde ik niet. Maar wat dan wel? Uiteindelijk leerde ik dat zingeving niet altijd hetzelfde is als een goede baan hebben. Zingeving kan op allerlei terrein. Ik ging begrijpen dat wat ik doe zoveel mogelijk recht zal moeten doen aan mijn eigen waarden en normen en zo weinig mogelijk zal moeten botsen met mijn persoonlijkheid.
“Ze zei ‘Ik hoor je’
Ik voelde dat ze het meende
Het gaf me zoveel troost
Vandaar dat ik weende”
Gedicht “Medeleven” uit deel 2 “Natuurlijk gedacht”.
“Zo probeer ik sinds ik weet dat al
mijn zintuigen wagenwijd openstaan,
dit positief aan te wenden
om dichter te worden”
Fragment uit het gedicht “Wijs is de mens”.
Meebewegen
Door jarenlang medicijngebruik was mijn lichaam hieraan gewend geraakt. Het kostte heel veel moeite om te ontwennen van de psychofarmaca vanwege de veelvuldige afkickverschijnselen die het met zich meebracht. Psychisch ben ik gezond gebleven maar lichamelijk duurt het nog wel een tijdje voor de natuurlijke lichaamsbalans hersteld is. Onrust en bewegingsdrang, ondragelijke pijn, overprikkeling en daaruit volgend vermoeidheid zijn symptomen waarmee ik voorlopig nog zal moeten dealen.
Als redacteur van Mad in the Netherlands probeer ik informatie rondom de werking, het afbouwen en voortdurende ontwenningsklachten door psychofarmaca beter vindbaar te maken. Internationaal is er volop (ervarings)kennis beschikbaar. Door dit beter beschikbaar te maken hoop ik anderen wat afbouw-ellende te kunnen besparen.
Gelukkig komen naast de aanvankelijk enkel vervelende gevolgen er nu ook steeds meer positieve ervaringen. Het gevoel is niet meer afgeschermd door medicatie waardoor ik weer volop geniet van de mooie dingen in het leven. Dat is heel waardevol en ik ben blij dat ik in creativiteit een manier heb gevonden om hier uiting aan te kunnen geven. Waar het boek “Verleden lang geleden” nog volledig autobiografisch is, laat ik dit in de serie “Natuurlijk gedacht” bewust los. De gedachten en gevoelens verschillen van dag tot dag en zijn vaak net zo veranderlijk als het weer. Juist die vrijheid maakt voor mij van schrijven zo’n mooie bezigheid.
Samen prakkiseren?
Het werk “Natuurlijk gedacht” is laagdrempelig en geschikt voor een bijeenkomst van gezellig samenzijn al dan niet met ruimte voor gesprekken. U kunt aangeven wat uw wensen zijn en dan kunnen we samen bespreken wat ik hierin kan bijdragen.
De gedichten uit “Verleden lang geleden” liggen nu werkelijk achter me. Wat dat betreft zal ik zeer selectief zijn in het beantwoorden aan verzoeken over dat boek. Waar het over acathisie, voortdurende ontwenning door afbouw van psychofarmaca en zelfzorg gaat, kan ik wellicht wel bijdragen. Voelt u vrij om contact op te nemen.
