Auteur: Monique Timmermans
Vormgeving: Joris de Mol, Reclamestudio Digi-Z
Uitgever: Monique Timmermans
ISBN: 978-90-9032211-7
NUR: 402 (Waargebeurde verhalen)
Bladzijden: 122
Omslag: Softcover
Illustraties: Fullcolor
Afmeting: A4-formaat
Eerste druk: November 2020
Verleden
Het verhaal in Verleden lang geleden begint op het moment dat ons derde kindje te vroeg ter wereld komt en direct na de bevalling overlijdt. Zowel de bevalling als het afscheid van ons kindje verloopt traumatisch. Als in dezelfde week ook nog een geliefde oom overlijdt en gelijktijdig, om begrijpelijke redenen, het vangnet wegvalt, blijkt ontregeling niet te vermijden. Op het moment dat bij een psycholoog de nare gebeurtenissen uit het verleden aan het heden gekoppeld worden, gaat het snel verder bergafwaarts met me.
Lang geleden
Waar het begin van het boek vooral over rouw en ontregeling gaat, beschrijft het middenstuk met name het gevoel van vertwijfeling, uitzichtloosheid en verlies van hoop op herstel. Ik ben dan uiteindelijk in behandeling voor CPTSS maar ervaar nauwelijks herstel. Ik denk na over thema’s die aan de orde komen tijdens sessies maar blijf ook opstandig. De medicijnen die ik slik maken me gevoelloos en ik begrijp niet wat ik moet doen om de grip op mijn leven om terug te krijgen. Mijn gebrek aan berusting in mijn lot en de gedachten over wie ik geworden ben, komen eveneens sterk naar voren.
Verleden lang geleden
Het laatste gedeelte van de gedichten en gedachten beschrijven herstel. Dankzij een kortdurende intensieve traumabehandeling maak ik in acht dagen een grotere stap voorwaarts dan in de tien jaar daarvoor. In mijn hervonden zelfvertrouwen ga ik door met werken aan herstel. Er ontstaat ruimte voor thema’s als: uit de slachtofferrol stappen, afbouwen van medicatie, het hervinden van mezelf, de rol van naasten en het verwerken van verdriet. Uiteindelijk heb ik door het verleden, lang geleden. Gelukkig kan ik vandaag zeggen dat dat verleden voor mij nu lang geleden is en ik, vrij van psychiatrische klachten of medicatie, gewoon mag en kan leven in het heden.
“Toen het verdriet vervaagde
moest ik huilen om het gemis
van het gemis
Even vervaagde het vervaagde
Nu weet ik dat onze liefde
nóóit over is”
Gedicht “Liefde voor altijd” uit het boek “Verleden lang geleden”.
Pagina 72 uit het boek “Verleden lang geleden”.
Opbouw van het boek
Het eerste onderdeel dat u in het boek aantreft is: “Het verhaal achter de gedichten en gedachten”. In dit persoonlijk verhaal beschrijf ik op laagdrempelige wijze hoe ik in de psychiatrie belandde, waarom ik er zolang bleef en hoe ik uiteindelijk toch de weg naar herstel vond. Door dit verhaal te lezen zult u de gedichten en gedachten die in het tweede onderdeel opgenomen zijn zeker beter begrijpen. Het derde deel betreft een theoretische onderbouwing door Psycholoog Anne Marsman. Zij beschrijft op heldere wijze hoe ingrijpende gebeurtenissen hun sporen nalaten in iemands leven en daardoor kunnen leiden tot ontregeling. Ik ben Anne Marsman zeer erkentelijk voor deze waardevolle toevoeging in mijn boek en wil haar via deze weg graag bedanken. Dit mooie stukje wordt opgevolgd door een toelichting op gebruikte termen, een slotgedachte en het dankwoord.
Uniek
Wat dit boek uniek maakt is dat de gedichten en gedachten steeds geschreven zijn in de emotie van het moment. Het was nooit de bedoeling om iets met de teksten te doen. Ik schreef om mezelf te begrijpen en omdat het me belangrijk leek om die gevoelens en gedachten van het moment ook vast te houden. Toen herstel een feit was, ben ik anders naar de teksten gaan kijken. Omdat het verhaal zo mooi rond was en het ook omdat ik woorden gaf aan gevoelens die ik alleen op dat moment in het proces zo zuiver kon pakken, leek het me waardevol om een boek hiervan te maken. De prachtige vormgeving door Joris de Mol, reclamestudio Digi-Z, heeft de bundel zeker naar een hoger plan getrokken en via deze weg wil ik ook hem daarvoor hartelijk danken.
Voor wie?
Dit boek is voor mensen die zich in gelijksoortige situaties bevinden en hun naasten. Ik wil jullie hoop op herstel en erkenning voor jullie harde werken geven. Leven met (of overleven ondanks) zeer nare gebeurtenissen in het verleden en heden is niet makkelijk. Het verdient respect als je daar dagelijks een weg in probeert te vinden. Steun van naasten is daarbij heel helpend maar ook voor hen zeker niet altijd gemakkelijk. Misschien kunnen mijn woorden een brug zijn om af en toe elkaar makkelijker te vinden. Daarnaast wil ik hulpverleners inzicht geven in het herstelproces. Misschien denkt u tijdens het lezen: “Dit moet toch anders kunnen?” en inspireert het u om het ook eens “anders” te proberen. Tot slot wil ik de critici vragen om wat vaker te luisteren in plaats van schijnoplossingen aan te dragen. Erken dat u ook de oplossing niet heeft en zeg gewoon zoiets als:
“Wat erg voor jou en wat knap hoe je ermee omgaat!”.
Aanbevelingen
Na het lezen van je boek zocht ik even naar woorden die er recht aan zouden doen. Je trefzekere woorden bieden een vlijmscherp, integer, indringend en persoonlijk inkijkje in je proces. Op de een of andere manier raakte mij het gedicht over de steun binnen je huwelijk enorm. Het symboliseert zo de essentie van ons mens zijn. De steun en het gezien worden door op zijn minst één iemand, kan een mens bergen doen verzetten.
In een zoektocht naar woorden, heb ik samen met iemand in therapie wat zitten bladeren in je gedichten om een vorm (woorden, beelden) te vinden voor wat diegene voelde. Er ontdooiden langzaam meer eigen woorden. Deze mede-recensent herkende ook veel van je strijd in het voorwoord en vooral het “ik ben niet gek, ik ben gek gemaakt”.
Nogmaals dankjewel! En de vormgeving ondersteunt je werk echt waardoor het een mooi geheel is.
Susanne Bruijnzeel, traumabehandelaar
in samenspraak met een uit ervaring meevoelende mede-recensent
Heftig verhaal maar de onbevangenheid maakt het echt heel mooi. Sinds tijden dat ik een boek, of gedichtenbundel, die ik ook best veel heb, in twee dagen uitgelezen heb. Ik herken in jouw gedichten het gevoel van een naaste waar het gelukkig ook al beter mee gaat. De gedichten herinneren me aan het gevoel dat zij toen probeerde te verwoorden maar wat zij ook eigenlijk niet kon verwoorden omdat het te heftig voor haar was om het onder woorden te kunnen brengen. Ik hoop dat heel veel mensen dit mogen lezen en er zo meer begrip komt voor mensen die dit overkomt en het mensen helpt die hetzelfde meemaken. Mooi dat je zo mensen kan inspireren, steunen en laten leren van jouw ervaring.
Irene Bosman, naaste
“Jawel, jij kunt dit
Gewoon beginnen
Geloof in jezelf
Het komt heus wel goed
Niet langer wachten
Op naar de toekomst
Grijp deze kans nou
Jouw maatje is moed “
Gedicht “Uitvliegen” uit deel 2 “Natuurlijk gedacht”.
Monique heeft een serie diep ellendige gebeurtenissen in haar leven meegemaakt, waarvan ze de herinneringen lang had weggestopt. Dit boek is een verslag van rouwen omtrent verlies en misbruik, het verdriet, de innerlijke zoektocht naar zichzelf, en naar professionele hulp vanuit de GGZ, die maar moeilijk te vinden was. De gedichten laten op indringende wijze zien hoe zij zich door de pijn wist heen te knagen, met haar moed de traumadraken wist te verslaan en haar leven terug op de rit wist te krijgen. Dit boek is een aanrader voor eenieder die vanwege trauma de weg naar zichzelf is kwijtgeraakt en een sterk voorbeeld van hoe je jezelf opnieuw kunt terugvinden.
Ad de Jongh, traumapsycholoog en hoogleraar angst- en gedragsstoornissen Universiteit van Amsterdam en Vrije Universiteit
Het inzicht dat de ontwrichting van trauma en de gevoeligheid voor psychose hand in hand gaan, heeft eindelijk de erkenning die het verdient. Dit boek beschrijft op unieke wijze, in metaforen en beelden, hoe een mens worstelt met de tocht naar overleving en herstel. Wie dichtbij wil komen en wil begrijpen, doet er goed aan dit werk tot zich te nemen. Wie wil genieten van prachtig dichtwerk ook.
Jim van Os, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en medisch manager van de “divisie hersenen” in het UMC Utrecht
“De rivier bepaalt zelf haar loop,
hoe kronkelig die soms ook lijkt.
De mens kan het water beheren,
maar de stroom des tijds niet keren.”
Fragment uit het gedicht “Ter nagedachtenis” uit het boek “Verleden lang geleden”.